Tall ships, 141103, Lytra

Έχει αναφερθεί ήδη ότι στο συγκεκριμένο έργο ο επισκέπτης δεν είναι απλά παρατηρητής αλλά συμμετέχει σε αυτό. Κρατώντας τις βασικές έννοιες του έργου, μία κατεύθυνση στην οποία οδηγούμαστε είναι η διαδραστική αρχιτεκτονική. Αρχιτεκτονική με μεταβαλλόμενες ιδιότητες και δυναμική που αλληλοσχετίζεται με τον επισκέπτη και το περιβάλλον. Πρόθεση είναι να δημιουργηθεί μία κατασκευή-χώρος που θα αντλεί χαρακτηριστικά από τις φιγούρες της προβολής και ο επισκέπτης θα συνδιαλέγεται μαζί τους. Κάθε ενότητα του χώρου θα είναι διαμορφωμένη έτσι ώστε να μπορεί να «ζήσει» η κάθε φιγούρα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, αλλά ταυτόχρονα θα χρησιμοποιηθεί και ο επισκέπτης ως ενεργό μέλος. Λόγω της φύσης του έργου, ίσως είναι δύσκολο να διαχωριστούν τα υποκείμενα. Δηλαδή μέσα από μία στεγνή ανάλυση του έργου θα μιλούσε κανείς για δεκαοχτώ φιγούρες. Εστιάζοντας όμως περισσότερο δεν είναι μόνο οι προβολές αλλά και ο επισκέπτης. Καθώς το εν λόγω έργο χωρίς το θεατή δεν υφίσταται.

Σημειώσεις:
1. το πρώτο σκίτσο της πινακίδας παρουσιάζει μία πρώτη ανάλυση των συναισθημάτων των θεατών (σε γραμμική πορεία), καθώς εισέρχεται στο χώρο του έργου-σε μεταγενέστερο στάδιο ίσως αποτελέσουν τις βασικές χαράξεις του κτιριακού όγκου
2.μία συνοπτική αναπαράσταση (τελείως εννοιολογική) για το πώς όλα τα στοιχεία που αναφέρονται παραπάνω θα χρησιμοποιηθούν στην κατασκευή 

Tschumi_ Architecture and Disjunction

                              1.Space

Σύμφωνα με τον Τσουμί, o 20ος αιώνας έφερε μεγάλες απογοητεύσεις για την αρχιτεκτονική. Οι στόχοι και τα ιδανικά των αρχιτεκτόνων μετατράπηκαν σε πρόχειρες αναπλάσεις και γραφειοκρατικές πολιτικές. Το χάσμα μεταξύ της κοινωνικής πραγματικότητας και των ουτοπικών οραματισμών μεγεθύνθηκε και έφερε, στη συνέχεια, την αρχιτεκτονική αντιμέτωπη με ένα ακόμη παράδοξο: πώς γίνεται να αμφιβάλλεις για τη φύση του χώρου αλλά ταυτόχρονα να έχεις μια χωρική εμπειρία;

Στη συνέχεια παρουσιάζονται τρεις τρόποι σκέψεις. Ο πρώτος παρουσιάζει την αρχιτεκτονική ως κάτι άυλο, εννοιολογικό, κάτι του μυαλού (η Πυραμίδα). Ο δεύτερος αναφέρεται στην πρακτική εμπειρία του βιωμένου χώρου με βάση τις αισθήσεις (ο Λαβύρινθος). Ο τρίτος ασχολείται με την αντίθεση των πρώτων δυο και το πώς να ξεφύγει κανείς από αυτό το παράδοξο (η Πυραμίδα και ο Λαβύρινθος).

Το να ορίσεις το χώρο σημαίνει να κάνεις το χώρο διακριτό αλλά και να δηλώσεις τη φύση του χώρου. Η αρχιτεκτονική και η τέχνη έχει ασχοληθεί με τον πρώτο ορισμό, ενώ η φιλοσοφία, η φυσική, τα μαθηματικά με το δεύτερο. Οι θετικές επιστήμες έχουν ορίσει το χώρο ως «ένα υλικό αντικείμενο μέσα στο οποίο τοποθετούνται όλα τα υλικά αντικείμενα».  Μετά τον Ντεκάρτ, ο χώρος δεν ήταν απλά ενας διαμεσολαβητής, κάτι που ενεργοποιούσε τις ανθρώπινες αισθήσεις, αλλά κάτι απόλυτο: κυριάρχησε στις αισθήσεις και τα σώματα γιατί τα εμπεριείχε.

E.A. ABBOTT_FLATLAND_01 ANALYSIS_Panousi Mariannina

 Το Flatland αποτελεί ένα μυθιστόρημα που κρύβει μέσα του αρκετά σημεία, στα οποία μπορεί να σταθεί κάποιος και να αποτελέσουν γι αυτόν την απαρχή της δουλειάς του. Αν ακολουθήσουμε τα παρακάτω link βρίσκουμε ένα καλλιτεχνικό project και μια εικαστική παρέμβαση που δημιουργήθηκαν με την βοήθεια του Flatland.

http://www.flatlandproject.com/

http://www.gsd.harvard.edu/#/projects/flatland-romance-of-many-dimensions.html

Jordan Wolfson_Animatronic sculpture, Maroukian Alin

Gary Hill, Tallships-01.Analysis-Kleoniki Lytra

“Mostly you’re alone-alone with yourself and projections. Perhaps a few of the slower moving, light glancing from their faces like white sails in the moonlight. And in front of you someone is getting up and walking toward you, coming to meet you…”

Η εγκατάσταση Tallships, του Hill καταλαμβάνει ένα σκοτεινό διάδρομο, στις πλευρές του οποίου είναι διαταγμένες οθόνες, που απεικονίζουν ανθρώπινες φιγούρες να πλησιάζουν και να απομακρύνονται ανάλογα με την κίνηση του θεατή. Ένα έργο γεμάτο με κρυμμένες εννοιολογικές πτυχές, που επιδιώκουν την εσωτερική εστίαση και τον διάλογο.  Ακόμη και ο ίδιος ο τίτλος (Tall_ships), υποδηλώνει τη μοναχικότητα των ανθρώπων. Αν και βρίσκονται σε ένα κοινό περιβάλλον όλες οι φιγούρες, η κάθε μία είναι μόνη της. Μόνη μέσα σε ένα σύμπλεγμα.  Περιμένουν τον θεατή, για να αναπτύξουν «διάλογο».

Ο επισκέπτης ενθαρρύνεται να εμπλακεί. Έτσι αναπτύσσεται μία πολύπλοκη σχέση που άλλοτε είναι ενεργός και άλλοτε παθητικός. Δηλαδή εάν επιθυμεί, ανταποκρίνεται στις φιγούρες και αυτές δρουν ανάλογα με τη συμπεριφορά του. Μετά από αυτή την ιδιαίτερη ομιλία φιγούρων-επισκέπτη, ο επισκέπτης έρχεται αντιμέτωπος με ένα κορίτσι, νεαρής ηλικίας, που το πλησιάζει με ανοιχτά τα χέρια.

Προκειμένου να κατανοήσει κανείς το έργο του καλλιτέχνη, καλό θα ήταν να γίνει μία σύντομη αναφορά στη συνολική δουλειά του. Οι λέξεις video art, διαδραστικότητα, τυχαίο, επικοινωνιακό σύστημα, διάλογος, εσωτερική εστίαση, ηλεκτρονική γλωσσολογία είναι μόνο μερικές από αυτές που είναι άμεσα συνυφασμένες με όλα του έργα του Gary Hill.  Πολλές φορές χρησιμοποιεί ιδιωματικές εκφράσεις, λογοπαίγνια, καρκινικές γραφές και αναγραμματισμούς για να περιπλέξει το γλωσσικό και εν τέλει το επικοινωνιακό σύστημα. Tέλος να προστεθεί ότι για πρώτη φορά κάτω από το όνομα του Gary Hill, στην έξοδο της εγκατάστασης βρισκόταν το όνομα του προγραμματιστή (Dirk Bleicker).

(παρακάτω παραθέτονται μερικά links με έργα του Hill)
https://www.youtube.com/watch?v=bg1O3NcPwBg

https://www.youtube.com/watch?v=23njMQx0UuQ

Jordan Wolfson's Animatronic Sculpture "Female Figure" - 01. Analysis - Vikeloudas Vasileios

    

Juan Munoz_conversation piece v

141013_gounta_chen yu

The Burrow, F.Kafka, Παπακωνσταντίνου Μαρία, 13/10

Το βιβλίο The Burrow του F. Kafka, περιγράφει αναλυτικά και πλήρως περιγραφικά τη ζωή ενός Πλάσματος μέσα στο λαγούμι του, το οποίο και κατασκεύασε εξ ολοκλήρου μόνο του. Σχετικά με το Πλάσμα, αφήνεται στη φαντασία μας να καταλάβουμε αν είναι κάποιο ζώο ή ένας άνθρωπος- έστω και συμβολικά-, το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα συνειδησιακό ον με πολλά συναισθήματα, στα οποία και στέκομαι γιατί μου προκάλεσαν το περισσότερο ενδιαφέρον.

Γι’ αυτό το λόγο παραθέτω παρακάτω στην εικόνα διάφορα αποσπάσματα του βιβλίου από τα οποία αντλώ πληροφορίες για τον ψυχολογικό χαρακτήρα του Πλάσματος. Γενικότερα ο στόχος του Πλάσματος είναι να προφυλαχθεί από τον εχθρό ο οποίος θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Το Πλάσμα στην αφήγησή του αναφέρει πως διανύει τα τελευταία χρόνια της ζωής του -όπως και ο ίδιος ο Kafka κατά τη διάρκεια συγγραφής του συγκεκριμένου έργου-. Παρ΄όλα αυτά, δεν τα παρατά, μάχεται με νύχια και με δόντια για την επιβίωσή του και μας δείχνει απροκάλυπτα τον έντονο φόβο του σχετικά με έναν μελλοντικό του θάνατο από τον εχθρό του.

Όσον αφορά την αρχιτεκτονική πλευρά του έργου, το Πλάσμα μας παρέχει πληθώρα πληροφοριών σχετικά με την κατασκευή του κτίσματός του, το οποίο διαθέτει διαδρόμους, πλατείες, δωμάτια διαφόρων μεγεθών, αποθήκες κ.ά.. Μας περιγράφει τους συγκεκριμένους χώρους, πότε με το συναίσθημα του φόβου για μια πιθανή επίθεση, και πότε με το συναίσθημα της -προσωρινής- ασφάλειας που του παρέχει το κτίσμα.

Όταν πια ο εχθρός δεν βρίσκεται μόνο στη φαντασία του Πλάσματος, αλλά παίρνει σάρκα και οστά και πλησιάζει το Πλάσμα, τότε το δεύτερο κυριεύεται από πανικό και αντιδρά με σπασμωδικές κινήσεις. Θεωρεί σκόπιμο να αυτοτιμωρηθεί και ρίχνει στον εαυτό του ευθύνες, αφού όπως λέει φέρθηκε με παιδική αφέλεια και δεν έκανε κάτι να αντιμετωπίσει πραγματικά τον εχθρό. Η σκέψη της αυτοτιμωρίας είναι μια πράξη καθαρής απελπισίας από τη μεριά του Πλάσματος. Σε κάποιο σημείο ιδιαίτερης σύγχυσης, θα μπορούσα να πω ότι φτάνει μέχρι και στην σχιζοφρένεια.

Ένα συναίσθημα που τον κατακλύζει σε όλο το έργο και πολλές φορές κατά την προσωπική μου άποψη προσπαθεί να μας το κρύψει, είναι αυτό της μοναξιάς. Θεωρεί ως μοναδικό φίλο του το λαγούμι του, -το οποίο δεν είναι παρά μόνο κάτι άψυχο- και δεν συναναστρέφεται με άλλα όντα από τον φόβο του για τους κινδύνους που κρύβει κάτι τέτοιο.

Κάπου εδώ μου γεννιούνται σκέψεις για το αν ο χώρος στον οποίο ζει είναι πραγματικά ο κατάλληλος για αυτόν, όπως προσπαθεί να μας πείσει. Από τη στιγμή που είναι ένα Πλάσμα με συνείδηση, θεωρώ απαραίτητη την κοινωνική επαφή και τριβή, μέσα από σχέσεις που ίσως από την μια να βάλουν σε κίνδυνο την επιβίωσή του, αλλά από την άλλη τον εξελίσσουν και τον κάνουν να ζει πιο ποιοτικά, ακόμη και αν η ποσότητα είναι μικρότερη… Εξάλλου όπως φάνηκε ούτε το λαγούμι του χάρισε αυτό το μοναδικό προσόν της ασφάλειας που επεδίωκε.. To be continued...

Species of Spaces and Other Pieces

Μαρία Νικολή - The Lost Ones

Βιβλιογραφία 

1. Samuel Beckett, The Lost Ones

2. Debra Cohen, The Mabou Mines, The Lost Ones, The MIT Press

3. David Addyman, Phenomenology "less the rosy hue": Beckett and the Philosophy of Place, Indiana University Press

4. Susan D. Brienza, The Reader As Searcher, Indiana University Press

Χρήσιμα Links

https://www.youtube.com/watch?v=o_OUMMOPbp0

Species of Spaces_Fani Chiotelli

Ο George Perec κάνει μία αναλυτική καταγραφή και ταξινόμηση των σκέψεών του σε σχέση, αρχικά, με τον χώρο σαν έννοια και στη συνέχεια σε σχέση με τους χώρους στους οποίους ζούμε. 

Προσπαθεί να περιγράψει, από τη δική του οπτική, όλους τους χώρους που μπορεί να αντιληφθεί- από τους πιο μικρούς και αυτονόητους (το κρεβάτι) μέχρι τους πιο μεγάλους και ασαφείς (ο κόσμος). Αυτό το καταφέρνει παραθέτοντας προσωπικά του βιώματα, αναμνήσεις, γνώσεις και προβληματισμούς, με τρόπο που δίνει την εντύπωση ότι προσπαθεί να τα οργανώσει κυρίως μέσα στο δικό του μυαλό.

Τονίζει πως δε παρατηρούμε τους χώρους που ζούμε, γιατί τους θεωρούμε αυτονόητους. Η μεθοδική παρατήρηση ενός χώρου όμως, ακόμη και αν φαίνεται βαρετή διαδικασία, και η προσπάθεια να τον κοιτάξουμε από μία άλλη οπτική γωνία μπορεί να μας αποκαλύψει εντελώς καινούρια πράγματα για αυτόν.

Σκέψεις>>Ερωτήματα>>Ιδέες

Πόσο διαφορετικά αντιλαμβανόμαστε ένα κτίριο όπως η πολυκατοικία που ο χρησιμοποιούν πολλοί άνθρωποι, όταν το κοιτάμε από την σκοπιά αυτών που βιώνουν κάποιο τμήμα του καθημερινά και πόσο διαφορετικά όταν βλέπουμε μαζικά όλες αυτές τις ταυτόχρονες ζωές. Και ακόμη πως θα μπορούσε ένα κτίριο όπως η πολυκατοικία να λειτουργήσει με τους χώρους που έχουν προοριστεί να είναι ιδιωτικοί, ως κοινόχρηστους;

Πως θα ήταν αν μπορούσαμε να κοιτάξουμε ταυτόχρονα μέσα στους διάφορους χώρους, άρα και στους ενοίκους και τις ζωές τους;

Μία τέτοια λογική θα βασίζονταν στην όραση. (Ένας τυφλός θα αντιλαμβανόταν τον χώρο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως και πριν;) Τι γίνεται όμως με τις άλλες αισθήσεις;

Ή μήπως η όσφρηση και η ακοή ήδη είναι, μέχρι ένα βαθμό κοινές σε μία πολυκατοικία; 

Οι ταυτόχρονες λειτουργίες που λαμβάνουν χώρα σε ένα κτίριο μήπως θα μπορούσαν να είναι οι χρήσεις της γειτονιάς; Ας πούμε εκκλησία, μαγαζιά, κατοικίες- και τι γίνεται με τα πάρκα και τις πλατείες; (μάλλον έτσι θα είχαμε ένα κτίριο που πραγματικά δε κοιμάται ποτέ αφού θα συνδυάζαμε τις ώρες λειτουργίας όλων των λειτουργιών της γειτονιάς)

Οι χώροι, σε αυτή τη περίπτωση, θα είχαν παρόμοια διάταξη με μία πραγματική γειτονιά (πλατεία-πάρκο στη μέση του συγκροτήματος, εκεί κοντά η εκκλησία) ή το «στρίμωγμα» τους θα απαιτούσε αναδιατάξεις; (η εκκλησία απαιτεί ησυχία άρα μπορεί να ήταν κάπου απόμερα)

Τι θα συνέβαινε σε μία γειτονιά όπου ο καθένας μπορεί να δει στο χώρο του άλλου-άρα και στη ζωή του-αλλά παράλληλα και η δική του ζωή είναι εκτεθειμένη στα μάτια αυτών των γνωστών-αγνώστων που αποκαλούμε γείτονες; 

"Flatland" E. A. Abbot_13/10_ Τσομπόλης Λεωνίδας

"The library of Babel" 13/10/2014 , Margarita_Kyanidou

TIED_UP 13/10/2014

Η βιβλιοθήκη της Βαβέλ του Jorge Luis Borges

Ο Μπόρχε στην ιστορία του αφηγείται την ύπαρξη μιας ουτοπικής βιβλιοθήκης, η οποία περιέχει όλα τα βιβλία τα οποία έχουν γραφεί και όλα όσα πρόκειται να γραφούν.

Στην ιστορία παρατηρούμε τόσο την ύπαρξη χαρακτήρα, όσο και την περιγραφή ενός αρχιτεκτονικού χώρου, σαφώς ορισμένου. Ο ήρωας μας [ ο βιβλιοθηκάριος, όπως αποκαλείται ], είναι και ο κύριος αφηγητής της ιστορίας, ο οποίος περνάει τη ζωή του ψάχνοντας νόημα σε φράσεις μέσα στα βιβλία. Ένα γεγονός, το οποίο αποδεικνύεται αδύνατο καθώς παρ' όλη την πληθώρα των πληροφοριών που περικλείει η βιβλιοθήκη η αλήθεια είναι κάτι το οποίο δύσκολα συναντάται στις σελίδες των βιβλίων που περιέχει. Έτσι, ο βιβλιοθηκάριος διατηρείται στην άγνοια.

Η Βιβλιοθήκη του Μπόρχες έχει ακαθόριστο αριθμό εξαγωνικών στοών, η διαρρύθμιση των οποίων είναι απαράλλαχτη, πέντε ερμάρια σε κάθε πλευρά, καλύπτουν όλες τις πλευρές εκτός από δύο και από κάθε εξάγωνο φαίνονται οι πάνω και οι κάτω όροφοι. Τέλος αναφέρεται και η ύπαρξη μιας σπειροειδούς σκάλας, που βυθίζεται στην άβυσσο και ανεβαίνει ώσπου χάνεται το βλέμμα…

Στην προσπάθεια μου να κατανοήσω βαθύτερα το κείμενο " Η βιβλιοθήκη της Βαβέλ " διάβασα διάφορα άρθρα, τα οποία έχουν γραφτεί για τον Μπόρχες και κυρίως γι΄ αυτό του το έργο. Όλοι μιλούσαν για μια απίστευτη προοικονομία του συγγραφέα για γεγονότα που συνέβησαν αρκετά χρόνια μετά και κυρίως για την ομοιότητα της βιβλιοθήκης με τον σημερινό χώρο του " Διαδικτύου "και οφείλω να ομολογήσω πως συμφωνώ. Οι ιδιότητες της βιβλιοθήκης [ ατέρμονη και χαώδης ] συναντώνται και στον κυβερνοχώρο με την υπερπληθώρα πληροφοριών που τον χαρακτηρίζει, χωρίς ωστόσο να μπορούμε να εγγυηθούμε για την αξιοπιστία τους πάντα.

 Με βάση αυτό μέσα στο μυαλό μου δημιουργήθηκε αυτόματα η ταύτιση της βιβλιοθήκης με το σύμπαν και του ατελή βιβλιοθηκάριου με τον άνθρωπο. Όπως ακριβώς συνέβη με τον βιβλιοθηκάριο, έτσι και ο άνθρωπος συλλέγει γνώση ανά τους αιώνες, την καταγράφει, την κατηγοριοποιεί, τη μελετά, ποτέ όμως δεν την κατέχει στην ολότητά της. Την έχει στη διάθεσή του αλλά ποτέ δεν την εξαντλεί. Μέσα στις σελίδες των βιβλίων ονειρεύεται να βρει απαντήσεις σε όλα τα αγωνιώδη ερωτήματά του όμως η πιθανότητα να συμβεί αυτό είναι πρακτικά μηδενική.

Τέλος μέσα από την ανάγνωση του έργου συνειρμικά ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα ενός λαβύρινθου. Θέλοντας να δικαιολογήσω στο εαυτό μου αυτή τη σκέψη έκανα μια έρευνα σχετικά με αυτόν τον αρχιτεκτονικό χώρο. Ανακάλυψα , λοιπόν, ότι κρύβει συμβολικές προεκτάσεις που συμβαδίζουν με την βιβλιοθήκη της ιστορίας μας, καθώς ο λαβύρινθος ταυτίζεται με μια δύσκολη πορεία αυτογνωσίας στο κέντρο του εαυτού μας, γεγονός που εγείρει άγνωστες και σκοτεινές πτυχές της προσωπικότητας μας

seitanidou,131014,Abbott_Flatland

*Shanty_Knights*_12/10

                                                01

                                       

                                     02

                                     03

Species_of_spaces_13/10_chrisanthi

Ο Georges Perec περιγράφει τους χώρους στους οποίους ζούμε με αναλυτικό τρόπο, τονίζοντας πως ζούμε χωρίς να τους παρατηρούμε.

Κινείται μεταξύ δύο πόλων, την επινόηση του νέου και την ανάμνηση του παλιού. Όλο το έργο του διακρίνεται από μία προσπάθεια ταξινόμησης προσωπικών του εμπειριών, γνώσεων, ενθυμήσεων, αναγνωσμάτων.

Ο συλλογισμός του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί επαγωγικός, καθώς κινείται από το ειδικό ( το κρεβάτι) στο γενικό ( ο χώρος), από μέσα προς τα έξω.

Τονίζει πως κάθε χώρος είναι αυτονόητος και δεν τον παρατηρούμε γιατί πιστεύουμε πως ήταν πάντα εκεί. Ωστόσο, δεν υπάρχει δεδομένο.

Τι θα γινόταν αν η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων στο χώρο όπου ζούμε διαφοροποιούνταν; Αν δεν κοιμόμασταν στην κρεβατοκάμαρα, αν η γειτονιά μας δεν ήταν κομμάτι της πόλης μας, αλλά κομμάτι της πολυκατοικίας στην οποία ζούμε;

Tony Oursler_Inversion,Papagiannopoulou