The Burrow, F.Kafka, Παπακωνσταντίνου Μαρία, 13/10

Το βιβλίο The Burrow του F. Kafka, περιγράφει αναλυτικά και πλήρως περιγραφικά τη ζωή ενός Πλάσματος μέσα στο λαγούμι του, το οποίο και κατασκεύασε εξ ολοκλήρου μόνο του. Σχετικά με το Πλάσμα, αφήνεται στη φαντασία μας να καταλάβουμε αν είναι κάποιο ζώο ή ένας άνθρωπος- έστω και συμβολικά-, το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα συνειδησιακό ον με πολλά συναισθήματα, στα οποία και στέκομαι γιατί μου προκάλεσαν το περισσότερο ενδιαφέρον.

Γι’ αυτό το λόγο παραθέτω παρακάτω στην εικόνα διάφορα αποσπάσματα του βιβλίου από τα οποία αντλώ πληροφορίες για τον ψυχολογικό χαρακτήρα του Πλάσματος. Γενικότερα ο στόχος του Πλάσματος είναι να προφυλαχθεί από τον εχθρό ο οποίος θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Το Πλάσμα στην αφήγησή του αναφέρει πως διανύει τα τελευταία χρόνια της ζωής του -όπως και ο ίδιος ο Kafka κατά τη διάρκεια συγγραφής του συγκεκριμένου έργου-. Παρ΄όλα αυτά, δεν τα παρατά, μάχεται με νύχια και με δόντια για την επιβίωσή του και μας δείχνει απροκάλυπτα τον έντονο φόβο του σχετικά με έναν μελλοντικό του θάνατο από τον εχθρό του.

Όσον αφορά την αρχιτεκτονική πλευρά του έργου, το Πλάσμα μας παρέχει πληθώρα πληροφοριών σχετικά με την κατασκευή του κτίσματός του, το οποίο διαθέτει διαδρόμους, πλατείες, δωμάτια διαφόρων μεγεθών, αποθήκες κ.ά.. Μας περιγράφει τους συγκεκριμένους χώρους, πότε με το συναίσθημα του φόβου για μια πιθανή επίθεση, και πότε με το συναίσθημα της -προσωρινής- ασφάλειας που του παρέχει το κτίσμα.

Όταν πια ο εχθρός δεν βρίσκεται μόνο στη φαντασία του Πλάσματος, αλλά παίρνει σάρκα και οστά και πλησιάζει το Πλάσμα, τότε το δεύτερο κυριεύεται από πανικό και αντιδρά με σπασμωδικές κινήσεις. Θεωρεί σκόπιμο να αυτοτιμωρηθεί και ρίχνει στον εαυτό του ευθύνες, αφού όπως λέει φέρθηκε με παιδική αφέλεια και δεν έκανε κάτι να αντιμετωπίσει πραγματικά τον εχθρό. Η σκέψη της αυτοτιμωρίας είναι μια πράξη καθαρής απελπισίας από τη μεριά του Πλάσματος. Σε κάποιο σημείο ιδιαίτερης σύγχυσης, θα μπορούσα να πω ότι φτάνει μέχρι και στην σχιζοφρένεια.

Ένα συναίσθημα που τον κατακλύζει σε όλο το έργο και πολλές φορές κατά την προσωπική μου άποψη προσπαθεί να μας το κρύψει, είναι αυτό της μοναξιάς. Θεωρεί ως μοναδικό φίλο του το λαγούμι του, -το οποίο δεν είναι παρά μόνο κάτι άψυχο- και δεν συναναστρέφεται με άλλα όντα από τον φόβο του για τους κινδύνους που κρύβει κάτι τέτοιο.

Κάπου εδώ μου γεννιούνται σκέψεις για το αν ο χώρος στον οποίο ζει είναι πραγματικά ο κατάλληλος για αυτόν, όπως προσπαθεί να μας πείσει. Από τη στιγμή που είναι ένα Πλάσμα με συνείδηση, θεωρώ απαραίτητη την κοινωνική επαφή και τριβή, μέσα από σχέσεις που ίσως από την μια να βάλουν σε κίνδυνο την επιβίωσή του, αλλά από την άλλη τον εξελίσσουν και τον κάνουν να ζει πιο ποιοτικά, ακόμη και αν η ποσότητα είναι μικρότερη… Εξάλλου όπως φάνηκε ούτε το λαγούμι του χάρισε αυτό το μοναδικό προσόν της ασφάλειας που επεδίωκε.. To be continued...