Species of Spaces_Fani Chiotelli

Ο George Perec κάνει μία αναλυτική καταγραφή και ταξινόμηση των σκέψεών του σε σχέση, αρχικά, με τον χώρο σαν έννοια και στη συνέχεια σε σχέση με τους χώρους στους οποίους ζούμε. 

Προσπαθεί να περιγράψει, από τη δική του οπτική, όλους τους χώρους που μπορεί να αντιληφθεί- από τους πιο μικρούς και αυτονόητους (το κρεβάτι) μέχρι τους πιο μεγάλους και ασαφείς (ο κόσμος). Αυτό το καταφέρνει παραθέτοντας προσωπικά του βιώματα, αναμνήσεις, γνώσεις και προβληματισμούς, με τρόπο που δίνει την εντύπωση ότι προσπαθεί να τα οργανώσει κυρίως μέσα στο δικό του μυαλό.

Τονίζει πως δε παρατηρούμε τους χώρους που ζούμε, γιατί τους θεωρούμε αυτονόητους. Η μεθοδική παρατήρηση ενός χώρου όμως, ακόμη και αν φαίνεται βαρετή διαδικασία, και η προσπάθεια να τον κοιτάξουμε από μία άλλη οπτική γωνία μπορεί να μας αποκαλύψει εντελώς καινούρια πράγματα για αυτόν.

Σκέψεις>>Ερωτήματα>>Ιδέες

Πόσο διαφορετικά αντιλαμβανόμαστε ένα κτίριο όπως η πολυκατοικία που ο χρησιμοποιούν πολλοί άνθρωποι, όταν το κοιτάμε από την σκοπιά αυτών που βιώνουν κάποιο τμήμα του καθημερινά και πόσο διαφορετικά όταν βλέπουμε μαζικά όλες αυτές τις ταυτόχρονες ζωές. Και ακόμη πως θα μπορούσε ένα κτίριο όπως η πολυκατοικία να λειτουργήσει με τους χώρους που έχουν προοριστεί να είναι ιδιωτικοί, ως κοινόχρηστους;

Πως θα ήταν αν μπορούσαμε να κοιτάξουμε ταυτόχρονα μέσα στους διάφορους χώρους, άρα και στους ενοίκους και τις ζωές τους;

Μία τέτοια λογική θα βασίζονταν στην όραση. (Ένας τυφλός θα αντιλαμβανόταν τον χώρο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως και πριν;) Τι γίνεται όμως με τις άλλες αισθήσεις;

Ή μήπως η όσφρηση και η ακοή ήδη είναι, μέχρι ένα βαθμό κοινές σε μία πολυκατοικία; 

Οι ταυτόχρονες λειτουργίες που λαμβάνουν χώρα σε ένα κτίριο μήπως θα μπορούσαν να είναι οι χρήσεις της γειτονιάς; Ας πούμε εκκλησία, μαγαζιά, κατοικίες- και τι γίνεται με τα πάρκα και τις πλατείες; (μάλλον έτσι θα είχαμε ένα κτίριο που πραγματικά δε κοιμάται ποτέ αφού θα συνδυάζαμε τις ώρες λειτουργίας όλων των λειτουργιών της γειτονιάς)

Οι χώροι, σε αυτή τη περίπτωση, θα είχαν παρόμοια διάταξη με μία πραγματική γειτονιά (πλατεία-πάρκο στη μέση του συγκροτήματος, εκεί κοντά η εκκλησία) ή το «στρίμωγμα» τους θα απαιτούσε αναδιατάξεις; (η εκκλησία απαιτεί ησυχία άρα μπορεί να ήταν κάπου απόμερα)

Τι θα συνέβαινε σε μία γειτονιά όπου ο καθένας μπορεί να δει στο χώρο του άλλου-άρα και στη ζωή του-αλλά παράλληλα και η δική του ζωή είναι εκτεθειμένη στα μάτια αυτών των γνωστών-αγνώστων που αποκαλούμε γείτονες;