Οδηγίες

Οι παρακάτω εικόνες δημιουργήθηκαν για την διευκόλυνση της κατανόησης του πως πρέπει να ανεβάζουμε στο μπλογκ βίντεο, παρουσιάσεις και pdf.

Για να το καταφέρουμε αυτό θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε μια σειρά από ιστοσελίδες, σκοπός των οποίων είναι να μας βοηθήσουν. ΔΕΝ είναι οι ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ σελίδες κατάλληλες για αυτή τη δουλειά και είναι καθαρά προτεινόμενες, αν κάποιος θέλει να χρησιμοποιήσει κάποια άλλη πλατφόρμα είναι ελεύθερος. Ο βασικός λόγος που δίνονται οι συγκεκριμένες επιλογές είναι γιατί όλοι μπορούν να έχουν πρόσβαση μέσω του λογαριασμού τους για την google ή για το facebook.

Πλατφόρμες:

Για παρουσιάσεις Powerpoint: Google Docs, 

εναλλακτικά μπορείτε χρησιμοποιήσετε το Prezi για να δημιουργήσετε online παρουσιάσει

Για Pdf: το Scribd                                                                                                         

εναλλακτικά slidesnack, slideshare κ.α.

Για video: Youtube  

εναλλακτικά vimeo, dailymotion και οποιαδήποτε άλλη πλατφόρμα video-uploading

utopic architecture

The Burrow, Kafka, Μαρία Παπακωνσταντίνου, 20/10

Το συγκεκριμένο βιβλίο του Κάφκα δεν βρήκε ποτέ το τέλος του, διότι το τέλος βρήκε τον Κάφκα…

Επομένως έρχομαι και δίνω μια άλλη προοπτική στην εξέλιξή του.. «Βγάζω» τον πρωταγωνιστή μου, το Πλάσμα έξω από το καβούκι-λαγούμι του, σε μια προσπάθεια να τον βοηθήσω.. Εκεί του τοποθετώ ορισμένα εμπόδια-ερεθίσματα ώστε να συνειδητοποιήσει την ματαιότητα στην οποία ζούσε τόσα χρόνια προσπαθώντας να αποφύγει τον εχθρό.

Ουσιαστικά θεωρούσε ότι προφύλασσε τον εαυτό του από τον κίνδυνο, αλλά εν τέλει δεν το έκανε επιτυχώς και συγχρόνως όλα αυτά τα χρόνια έβλεπε τη ζωή του να χάνεται μέσα στην απραξία και την κενότητα.

Το πρώτο ερέθισμα που του τοποθετώ, είναι ένα κείμενο του Jorge Bucay, ενός Λατινοαμερικάνου γιατρού και ψυχοθεραπευτή. Το συγκεκριμένο κείμενο περιληπτικά αναφέρει την ιστορία ενός ορειβάτη, του οποίου η ζωή βρισκόταν σε κίνδυνο σε κάποια στιγμή όπου η ορειβασία του συνάντησε δυσμενείς συνθήκες χιονιού. Καθώς ο ορειβάτης άρχισε να κατρακυλάει στα βράχια, χτυπώντας άγρια σε αυτά και βλέποντας όλη του τη ζωή να περνάει από μπροστά του, συνειδητοποιεί ότι βρίσκει αντίσταση από ένα σκοινί το οποίο χωρίς δεύτερη σκέψη και με μια ενστικτώδη κίνηση, το αρπάζει θεωρώντας ότι του έσωσε τη ζωή. Στη συνέχεια, απελπισμένος θεωρεί ότι θα πεθάνει εκεί, αφού λόγω της σφοδρής χιονοθύελλας δεν βλέπει τίποτα και ούτε θα μπορέσουν να τον βρούν.. Μέσα στην απελπισία του ακούει μια φωνή να του φωνάζει «λύσου, λύσου..»… Θα μπορούσε να είναι η φωνή της συνείδησής του, ή ενός καλού πνεύματος, αλλά θα μπορούσε να είναι απλά μια παραίσθηση ή μια φωνή που τον προτρέπει να λυθεί και να λυτρωθεί με τον θάνατο αφού δεν έχει άλλη επιλογή…

Ενώ αμφιταλαντεύεται για λίγα λεπτά, στο τέλος σφίγγει ακόμη περισσότερο το σκοινί το οποίο του είχε σώσει τη ζωή… η σύγκρουσή αυτή μεταξύ της φωνής και της λογικής του ορειβάτη συνεχίζεται για ώρες ακόμη μέχρι που την επόμενη μέρα η ομάδα διάσωσης βρίσκει τον ορειβάτη μισοπεθαμένο και παγωμένο πάνω στο σκοινί του και παραδόξως… ένα μέτρο πάνω από την επιφάνεια του εδάφους!

Το συμπέρασμα είναι ότι καμιά φορά  το να μην εγκαταλείπεις κάτι είναι θάνατος…  

Κάποιες φορές, ζωή είναι να παρατάς αυτό που κάποτε σ’ έσωσε.                                         

Να αφήνεις πίσω τα πράγματα που μαζί τους είσαι δεμένος σφιχτά, επειδή νομίζεις ότι αν τα κρατήσεις θα σε σώσουν από την κατάρρευση. 

Όλοι έχουμε αυτήν την τάση να δενόμαστε σφιχτά με ιδέες, πρόσωπα και καταστάσεις. Δενόμαστε με ανθρώπους, με χώρους, με τόπους γνωστούς, γιατί είμαστε βέβαιοι πως αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει. Πιστεύουμε στο «γνώριμο κακό», όπως λέει ένα γνωστό γνωμικό. Και παρόλο που από διαίσθηση καταλαβαίνουμε ότι το δέσιμο σημαίνει θάνατο, συνεχίζουμε να μένουμε αγκιστρωμένοι σ’ αυτό που πια δεν μας χρειάζεται, σ’ αυτό που δεν υπάρχει πια, τρέμοντας τις φανταστικές συνέπειες αν αποδεσμευτούμε.

Κλείνοντας την ιστορία του Jorge Bucay, τη συσχετίζω με το Πλάσμα μου, καθώς θεωρώ ότι το λαγούμι του είναι για αυτόν, ότι είναι το σκοινί για τον ορειβάτη… Κάποτε μπορεί να του είχε σώσει πολλαπλά τη ζωή από του εχθρούς –δηλαδή από το θάνατο- πλέον όμως πρέπει να αποδεσμευτεί από αυτό, αφού δεν του προσφέρει ασφάλεια, και μένει εκεί μόνο από τη συνήθειά του και από το φόβο του για τις φανταστικές συνέπειες της αποδέσμευσης…

Το επόμενο εμπόδιο που του τοποθετώ, είναι ένα κείμενο της Virginia Satir, μιας Αμερικανίδας ψυχοθεραπεύτριας, το οποίο προτρέπει το Πλάσμα να σταματήσει να αρνείται την ύπαρξη των συναισθημάτων του, αφού όπως χαρακτηριστικά λέει, χωρίς αυτά θα ήμασταν ρομπότ. Σημασία για το Πλάσμα έχει να καταλάβει ότι τα συναισθήματα είναι αυτά που δίνουν το νόημα στη ζωή μας και η αξία τους φαίνεται όταν τα μοιράζεσαι με κάποιον  ή κάποιους άλλους.

Το Πλάσμα θα σκεφτεί όλα αυτά που του συνέβησαν και θα δούμε στη συνέχεια τις σκέψεις του και τα συμπεράσματά του..

Tony Oursler_Inversion,Papagiannopoulou

 
       

Από την αρχή της ενασχόλησης μου με το συγκεκριμένο έργο είχα συσχετίσει την ψυχολογία της φιγούρας με το βίντεο που ακολουθεί. https://www.youtube.com/watch?v=dcS9SCM5Phs Μέχρι στιγμής δεν υπήρξε καμία αναφορά ως προς αυτό γιατί δεν επιθυμούσα να εγκλωβιστώ και εγώ αλλά και η παρουσίαση του έργου σε μια συγκεκριμένη ασθένεια- ψυχική διαταραχή. Παρόλα αυτά και ύστερα από την ανάλυση του έργου τείνω να εξακολουθώ να βρίσκω στοιχεία τα οποία θα μπορούσαν να μεταφραστούν με κάποιο τέτοιο τρόπο, όμως αυτή τη φορά λιγάκι πιο συνειδητοποιημένα. Η παρότρυνση των υπολοίπων να "βάλω στο παιχνίδι" και τη γυναικεία φιγούρα, ύστερα και από την ανάλυση, μου φαίνεται πλέον πιο αναγκαία κυρίως γιατί συνειδητοποίησα πως μέσω της γυναικείας φιγούρας γίνεται πιο έντονη και κατανοητή η "κατάσταση" που βιώνει η αντρική φιγούρα. Αν εκείνη δεν υπήρχε ίσως να μη μπορούσαμε να μιλήσουμε για αντίστροφες καταστάσεις. Τελικά θεωρώ πως θα μπορούσα να συνεχίσω το θέμα μου στηριζόμενη στην αίσθηση που  μου έδωσε ο δημιουργός του έργου ότι δεν είναι απόλυτος για την ύπαρξη του ορθού και του αντίστροφου, όπως πιθανότατα και για άλλες καταστάσεις που θα μπορούσαν να έχουν χωρική σημασία, μέσα-έξω, πάνω-κάτω, αλήθεια-ψέμα, αλλά ταυτόχρονα όλα αυτά να είναι απόρροια της ψυχικού κόσμου της φιγούρας μου.

Τall Ships, Gary Hill

The Burrow_ Kafka_ Καλαϊτζής Δώρης_ 21/10

E.A. ABBOTT_FLATLAND_01 ANALYSIS_Panousi Mariannina

 Το Flatland αποτελεί ένα μυθιστόρημα που κρύβει μέσα του αρκετά σημεία, στα οποία μπορεί να σταθεί κάποιος και να αποτελέσουν γι αυτόν την απαρχή της δουλειάς του. Αν ακολουθήσουμε τα παρακάτω link βρίσκουμε ένα καλλιτεχνικό project και μια εικαστική παρέμβαση που δημιουργήθηκαν με την βοήθεια του Flatland.

http://www.flatlandproject.com/

http://www.gsd.harvard.edu/#/projects/flatland-romance-of-many-dimensions.html

Jordan Wolfson_Animatronic sculpture, Maroukian Alin

Gary Hill, Tallships-01.Analysis-Kleoniki Lytra

“Mostly you’re alone-alone with yourself and projections. Perhaps a few of the slower moving, light glancing from their faces like white sails in the moonlight. And in front of you someone is getting up and walking toward you, coming to meet you…”

Η εγκατάσταση Tallships, του Hill καταλαμβάνει ένα σκοτεινό διάδρομο, στις πλευρές του οποίου είναι διαταγμένες οθόνες, που απεικονίζουν ανθρώπινες φιγούρες να πλησιάζουν και να απομακρύνονται ανάλογα με την κίνηση του θεατή. Ένα έργο γεμάτο με κρυμμένες εννοιολογικές πτυχές, που επιδιώκουν την εσωτερική εστίαση και τον διάλογο.  Ακόμη και ο ίδιος ο τίτλος (Tall_ships), υποδηλώνει τη μοναχικότητα των ανθρώπων. Αν και βρίσκονται σε ένα κοινό περιβάλλον όλες οι φιγούρες, η κάθε μία είναι μόνη της. Μόνη μέσα σε ένα σύμπλεγμα.  Περιμένουν τον θεατή, για να αναπτύξουν «διάλογο».

Ο επισκέπτης ενθαρρύνεται να εμπλακεί. Έτσι αναπτύσσεται μία πολύπλοκη σχέση που άλλοτε είναι ενεργός και άλλοτε παθητικός. Δηλαδή εάν επιθυμεί, ανταποκρίνεται στις φιγούρες και αυτές δρουν ανάλογα με τη συμπεριφορά του. Μετά από αυτή την ιδιαίτερη ομιλία φιγούρων-επισκέπτη, ο επισκέπτης έρχεται αντιμέτωπος με ένα κορίτσι, νεαρής ηλικίας, που το πλησιάζει με ανοιχτά τα χέρια.

Προκειμένου να κατανοήσει κανείς το έργο του καλλιτέχνη, καλό θα ήταν να γίνει μία σύντομη αναφορά στη συνολική δουλειά του. Οι λέξεις video art, διαδραστικότητα, τυχαίο, επικοινωνιακό σύστημα, διάλογος, εσωτερική εστίαση, ηλεκτρονική γλωσσολογία είναι μόνο μερικές από αυτές που είναι άμεσα συνυφασμένες με όλα του έργα του Gary Hill.  Πολλές φορές χρησιμοποιεί ιδιωματικές εκφράσεις, λογοπαίγνια, καρκινικές γραφές και αναγραμματισμούς για να περιπλέξει το γλωσσικό και εν τέλει το επικοινωνιακό σύστημα. Tέλος να προστεθεί ότι για πρώτη φορά κάτω από το όνομα του Gary Hill, στην έξοδο της εγκατάστασης βρισκόταν το όνομα του προγραμματιστή (Dirk Bleicker).

(παρακάτω παραθέτονται μερικά links με έργα του Hill)
https://www.youtube.com/watch?v=bg1O3NcPwBg

https://www.youtube.com/watch?v=23njMQx0UuQ

Jordan Wolfson's Animatronic Sculpture "Female Figure" - 01. Analysis - Vikeloudas Vasileios

    

Juan Munoz_conversation piece v

141013_gounta_chen yu

The Burrow, F.Kafka, Παπακωνσταντίνου Μαρία, 13/10

Το βιβλίο The Burrow του F. Kafka, περιγράφει αναλυτικά και πλήρως περιγραφικά τη ζωή ενός Πλάσματος μέσα στο λαγούμι του, το οποίο και κατασκεύασε εξ ολοκλήρου μόνο του. Σχετικά με το Πλάσμα, αφήνεται στη φαντασία μας να καταλάβουμε αν είναι κάποιο ζώο ή ένας άνθρωπος- έστω και συμβολικά-, το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα συνειδησιακό ον με πολλά συναισθήματα, στα οποία και στέκομαι γιατί μου προκάλεσαν το περισσότερο ενδιαφέρον.

Γι’ αυτό το λόγο παραθέτω παρακάτω στην εικόνα διάφορα αποσπάσματα του βιβλίου από τα οποία αντλώ πληροφορίες για τον ψυχολογικό χαρακτήρα του Πλάσματος. Γενικότερα ο στόχος του Πλάσματος είναι να προφυλαχθεί από τον εχθρό ο οποίος θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε. Το Πλάσμα στην αφήγησή του αναφέρει πως διανύει τα τελευταία χρόνια της ζωής του -όπως και ο ίδιος ο Kafka κατά τη διάρκεια συγγραφής του συγκεκριμένου έργου-. Παρ΄όλα αυτά, δεν τα παρατά, μάχεται με νύχια και με δόντια για την επιβίωσή του και μας δείχνει απροκάλυπτα τον έντονο φόβο του σχετικά με έναν μελλοντικό του θάνατο από τον εχθρό του.

Όσον αφορά την αρχιτεκτονική πλευρά του έργου, το Πλάσμα μας παρέχει πληθώρα πληροφοριών σχετικά με την κατασκευή του κτίσματός του, το οποίο διαθέτει διαδρόμους, πλατείες, δωμάτια διαφόρων μεγεθών, αποθήκες κ.ά.. Μας περιγράφει τους συγκεκριμένους χώρους, πότε με το συναίσθημα του φόβου για μια πιθανή επίθεση, και πότε με το συναίσθημα της -προσωρινής- ασφάλειας που του παρέχει το κτίσμα.

Όταν πια ο εχθρός δεν βρίσκεται μόνο στη φαντασία του Πλάσματος, αλλά παίρνει σάρκα και οστά και πλησιάζει το Πλάσμα, τότε το δεύτερο κυριεύεται από πανικό και αντιδρά με σπασμωδικές κινήσεις. Θεωρεί σκόπιμο να αυτοτιμωρηθεί και ρίχνει στον εαυτό του ευθύνες, αφού όπως λέει φέρθηκε με παιδική αφέλεια και δεν έκανε κάτι να αντιμετωπίσει πραγματικά τον εχθρό. Η σκέψη της αυτοτιμωρίας είναι μια πράξη καθαρής απελπισίας από τη μεριά του Πλάσματος. Σε κάποιο σημείο ιδιαίτερης σύγχυσης, θα μπορούσα να πω ότι φτάνει μέχρι και στην σχιζοφρένεια.

Ένα συναίσθημα που τον κατακλύζει σε όλο το έργο και πολλές φορές κατά την προσωπική μου άποψη προσπαθεί να μας το κρύψει, είναι αυτό της μοναξιάς. Θεωρεί ως μοναδικό φίλο του το λαγούμι του, -το οποίο δεν είναι παρά μόνο κάτι άψυχο- και δεν συναναστρέφεται με άλλα όντα από τον φόβο του για τους κινδύνους που κρύβει κάτι τέτοιο.

Κάπου εδώ μου γεννιούνται σκέψεις για το αν ο χώρος στον οποίο ζει είναι πραγματικά ο κατάλληλος για αυτόν, όπως προσπαθεί να μας πείσει. Από τη στιγμή που είναι ένα Πλάσμα με συνείδηση, θεωρώ απαραίτητη την κοινωνική επαφή και τριβή, μέσα από σχέσεις που ίσως από την μια να βάλουν σε κίνδυνο την επιβίωσή του, αλλά από την άλλη τον εξελίσσουν και τον κάνουν να ζει πιο ποιοτικά, ακόμη και αν η ποσότητα είναι μικρότερη… Εξάλλου όπως φάνηκε ούτε το λαγούμι του χάρισε αυτό το μοναδικό προσόν της ασφάλειας που επεδίωκε.. To be continued...

Species of Spaces and Other Pieces

Μαρία Νικολή - The Lost Ones

Βιβλιογραφία 

1. Samuel Beckett, The Lost Ones

2. Debra Cohen, The Mabou Mines, The Lost Ones, The MIT Press

3. David Addyman, Phenomenology "less the rosy hue": Beckett and the Philosophy of Place, Indiana University Press

4. Susan D. Brienza, The Reader As Searcher, Indiana University Press

Χρήσιμα Links

https://www.youtube.com/watch?v=o_OUMMOPbp0

Species of Spaces_Fani Chiotelli

Ο George Perec κάνει μία αναλυτική καταγραφή και ταξινόμηση των σκέψεών του σε σχέση, αρχικά, με τον χώρο σαν έννοια και στη συνέχεια σε σχέση με τους χώρους στους οποίους ζούμε. 

Προσπαθεί να περιγράψει, από τη δική του οπτική, όλους τους χώρους που μπορεί να αντιληφθεί- από τους πιο μικρούς και αυτονόητους (το κρεβάτι) μέχρι τους πιο μεγάλους και ασαφείς (ο κόσμος). Αυτό το καταφέρνει παραθέτοντας προσωπικά του βιώματα, αναμνήσεις, γνώσεις και προβληματισμούς, με τρόπο που δίνει την εντύπωση ότι προσπαθεί να τα οργανώσει κυρίως μέσα στο δικό του μυαλό.

Τονίζει πως δε παρατηρούμε τους χώρους που ζούμε, γιατί τους θεωρούμε αυτονόητους. Η μεθοδική παρατήρηση ενός χώρου όμως, ακόμη και αν φαίνεται βαρετή διαδικασία, και η προσπάθεια να τον κοιτάξουμε από μία άλλη οπτική γωνία μπορεί να μας αποκαλύψει εντελώς καινούρια πράγματα για αυτόν.

Σκέψεις>>Ερωτήματα>>Ιδέες

Πόσο διαφορετικά αντιλαμβανόμαστε ένα κτίριο όπως η πολυκατοικία που ο χρησιμοποιούν πολλοί άνθρωποι, όταν το κοιτάμε από την σκοπιά αυτών που βιώνουν κάποιο τμήμα του καθημερινά και πόσο διαφορετικά όταν βλέπουμε μαζικά όλες αυτές τις ταυτόχρονες ζωές. Και ακόμη πως θα μπορούσε ένα κτίριο όπως η πολυκατοικία να λειτουργήσει με τους χώρους που έχουν προοριστεί να είναι ιδιωτικοί, ως κοινόχρηστους;

Πως θα ήταν αν μπορούσαμε να κοιτάξουμε ταυτόχρονα μέσα στους διάφορους χώρους, άρα και στους ενοίκους και τις ζωές τους;

Μία τέτοια λογική θα βασίζονταν στην όραση. (Ένας τυφλός θα αντιλαμβανόταν τον χώρο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως και πριν;) Τι γίνεται όμως με τις άλλες αισθήσεις;

Ή μήπως η όσφρηση και η ακοή ήδη είναι, μέχρι ένα βαθμό κοινές σε μία πολυκατοικία; 

Οι ταυτόχρονες λειτουργίες που λαμβάνουν χώρα σε ένα κτίριο μήπως θα μπορούσαν να είναι οι χρήσεις της γειτονιάς; Ας πούμε εκκλησία, μαγαζιά, κατοικίες- και τι γίνεται με τα πάρκα και τις πλατείες; (μάλλον έτσι θα είχαμε ένα κτίριο που πραγματικά δε κοιμάται ποτέ αφού θα συνδυάζαμε τις ώρες λειτουργίας όλων των λειτουργιών της γειτονιάς)

Οι χώροι, σε αυτή τη περίπτωση, θα είχαν παρόμοια διάταξη με μία πραγματική γειτονιά (πλατεία-πάρκο στη μέση του συγκροτήματος, εκεί κοντά η εκκλησία) ή το «στρίμωγμα» τους θα απαιτούσε αναδιατάξεις; (η εκκλησία απαιτεί ησυχία άρα μπορεί να ήταν κάπου απόμερα)

Τι θα συνέβαινε σε μία γειτονιά όπου ο καθένας μπορεί να δει στο χώρο του άλλου-άρα και στη ζωή του-αλλά παράλληλα και η δική του ζωή είναι εκτεθειμένη στα μάτια αυτών των γνωστών-αγνώστων που αποκαλούμε γείτονες; 

"Flatland" E. A. Abbot_13/10_ Τσομπόλης Λεωνίδας

"The library of Babel" 13/10/2014 , Margarita_Kyanidou

TIED_UP 13/10/2014

Η βιβλιοθήκη της Βαβέλ του Jorge Luis Borges

Ο Μπόρχε στην ιστορία του αφηγείται την ύπαρξη μιας ουτοπικής βιβλιοθήκης, η οποία περιέχει όλα τα βιβλία τα οποία έχουν γραφεί και όλα όσα πρόκειται να γραφούν.

Στην ιστορία παρατηρούμε τόσο την ύπαρξη χαρακτήρα, όσο και την περιγραφή ενός αρχιτεκτονικού χώρου, σαφώς ορισμένου. Ο ήρωας μας [ ο βιβλιοθηκάριος, όπως αποκαλείται ], είναι και ο κύριος αφηγητής της ιστορίας, ο οποίος περνάει τη ζωή του ψάχνοντας νόημα σε φράσεις μέσα στα βιβλία. Ένα γεγονός, το οποίο αποδεικνύεται αδύνατο καθώς παρ' όλη την πληθώρα των πληροφοριών που περικλείει η βιβλιοθήκη η αλήθεια είναι κάτι το οποίο δύσκολα συναντάται στις σελίδες των βιβλίων που περιέχει. Έτσι, ο βιβλιοθηκάριος διατηρείται στην άγνοια.

Η Βιβλιοθήκη του Μπόρχες έχει ακαθόριστο αριθμό εξαγωνικών στοών, η διαρρύθμιση των οποίων είναι απαράλλαχτη, πέντε ερμάρια σε κάθε πλευρά, καλύπτουν όλες τις πλευρές εκτός από δύο και από κάθε εξάγωνο φαίνονται οι πάνω και οι κάτω όροφοι. Τέλος αναφέρεται και η ύπαρξη μιας σπειροειδούς σκάλας, που βυθίζεται στην άβυσσο και ανεβαίνει ώσπου χάνεται το βλέμμα…

Στην προσπάθεια μου να κατανοήσω βαθύτερα το κείμενο " Η βιβλιοθήκη της Βαβέλ " διάβασα διάφορα άρθρα, τα οποία έχουν γραφτεί για τον Μπόρχες και κυρίως γι΄ αυτό του το έργο. Όλοι μιλούσαν για μια απίστευτη προοικονομία του συγγραφέα για γεγονότα που συνέβησαν αρκετά χρόνια μετά και κυρίως για την ομοιότητα της βιβλιοθήκης με τον σημερινό χώρο του " Διαδικτύου "και οφείλω να ομολογήσω πως συμφωνώ. Οι ιδιότητες της βιβλιοθήκης [ ατέρμονη και χαώδης ] συναντώνται και στον κυβερνοχώρο με την υπερπληθώρα πληροφοριών που τον χαρακτηρίζει, χωρίς ωστόσο να μπορούμε να εγγυηθούμε για την αξιοπιστία τους πάντα.

 Με βάση αυτό μέσα στο μυαλό μου δημιουργήθηκε αυτόματα η ταύτιση της βιβλιοθήκης με το σύμπαν και του ατελή βιβλιοθηκάριου με τον άνθρωπο. Όπως ακριβώς συνέβη με τον βιβλιοθηκάριο, έτσι και ο άνθρωπος συλλέγει γνώση ανά τους αιώνες, την καταγράφει, την κατηγοριοποιεί, τη μελετά, ποτέ όμως δεν την κατέχει στην ολότητά της. Την έχει στη διάθεσή του αλλά ποτέ δεν την εξαντλεί. Μέσα στις σελίδες των βιβλίων ονειρεύεται να βρει απαντήσεις σε όλα τα αγωνιώδη ερωτήματά του όμως η πιθανότητα να συμβεί αυτό είναι πρακτικά μηδενική.

Τέλος μέσα από την ανάγνωση του έργου συνειρμικά ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα ενός λαβύρινθου. Θέλοντας να δικαιολογήσω στο εαυτό μου αυτή τη σκέψη έκανα μια έρευνα σχετικά με αυτόν τον αρχιτεκτονικό χώρο. Ανακάλυψα , λοιπόν, ότι κρύβει συμβολικές προεκτάσεις που συμβαδίζουν με την βιβλιοθήκη της ιστορίας μας, καθώς ο λαβύρινθος ταυτίζεται με μια δύσκολη πορεία αυτογνωσίας στο κέντρο του εαυτού μας, γεγονός που εγείρει άγνωστες και σκοτεινές πτυχές της προσωπικότητας μας

seitanidou,131014,Abbott_Flatland