The Burrow, Kafka, Μαρία Παπακωνσταντίνου, 20/10

Το συγκεκριμένο βιβλίο του Κάφκα δεν βρήκε ποτέ το τέλος του, διότι το τέλος βρήκε τον Κάφκα…

Επομένως έρχομαι και δίνω μια άλλη προοπτική στην εξέλιξή του.. «Βγάζω» τον πρωταγωνιστή μου, το Πλάσμα έξω από το καβούκι-λαγούμι του, σε μια προσπάθεια να τον βοηθήσω.. Εκεί του τοποθετώ ορισμένα εμπόδια-ερεθίσματα ώστε να συνειδητοποιήσει την ματαιότητα στην οποία ζούσε τόσα χρόνια προσπαθώντας να αποφύγει τον εχθρό.

Ουσιαστικά θεωρούσε ότι προφύλασσε τον εαυτό του από τον κίνδυνο, αλλά εν τέλει δεν το έκανε επιτυχώς και συγχρόνως όλα αυτά τα χρόνια έβλεπε τη ζωή του να χάνεται μέσα στην απραξία και την κενότητα.

Το πρώτο ερέθισμα που του τοποθετώ, είναι ένα κείμενο του Jorge Bucay, ενός Λατινοαμερικάνου γιατρού και ψυχοθεραπευτή. Το συγκεκριμένο κείμενο περιληπτικά αναφέρει την ιστορία ενός ορειβάτη, του οποίου η ζωή βρισκόταν σε κίνδυνο σε κάποια στιγμή όπου η ορειβασία του συνάντησε δυσμενείς συνθήκες χιονιού. Καθώς ο ορειβάτης άρχισε να κατρακυλάει στα βράχια, χτυπώντας άγρια σε αυτά και βλέποντας όλη του τη ζωή να περνάει από μπροστά του, συνειδητοποιεί ότι βρίσκει αντίσταση από ένα σκοινί το οποίο χωρίς δεύτερη σκέψη και με μια ενστικτώδη κίνηση, το αρπάζει θεωρώντας ότι του έσωσε τη ζωή. Στη συνέχεια, απελπισμένος θεωρεί ότι θα πεθάνει εκεί, αφού λόγω της σφοδρής χιονοθύελλας δεν βλέπει τίποτα και ούτε θα μπορέσουν να τον βρούν.. Μέσα στην απελπισία του ακούει μια φωνή να του φωνάζει «λύσου, λύσου..»… Θα μπορούσε να είναι η φωνή της συνείδησής του, ή ενός καλού πνεύματος, αλλά θα μπορούσε να είναι απλά μια παραίσθηση ή μια φωνή που τον προτρέπει να λυθεί και να λυτρωθεί με τον θάνατο αφού δεν έχει άλλη επιλογή…

Ενώ αμφιταλαντεύεται για λίγα λεπτά, στο τέλος σφίγγει ακόμη περισσότερο το σκοινί το οποίο του είχε σώσει τη ζωή… η σύγκρουσή αυτή μεταξύ της φωνής και της λογικής του ορειβάτη συνεχίζεται για ώρες ακόμη μέχρι που την επόμενη μέρα η ομάδα διάσωσης βρίσκει τον ορειβάτη μισοπεθαμένο και παγωμένο πάνω στο σκοινί του και παραδόξως… ένα μέτρο πάνω από την επιφάνεια του εδάφους!

Το συμπέρασμα είναι ότι καμιά φορά  το να μην εγκαταλείπεις κάτι είναι θάνατος…  

Κάποιες φορές, ζωή είναι να παρατάς αυτό που κάποτε σ’ έσωσε.                                         

Να αφήνεις πίσω τα πράγματα που μαζί τους είσαι δεμένος σφιχτά, επειδή νομίζεις ότι αν τα κρατήσεις θα σε σώσουν από την κατάρρευση. 

Όλοι έχουμε αυτήν την τάση να δενόμαστε σφιχτά με ιδέες, πρόσωπα και καταστάσεις. Δενόμαστε με ανθρώπους, με χώρους, με τόπους γνωστούς, γιατί είμαστε βέβαιοι πως αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει. Πιστεύουμε στο «γνώριμο κακό», όπως λέει ένα γνωστό γνωμικό. Και παρόλο που από διαίσθηση καταλαβαίνουμε ότι το δέσιμο σημαίνει θάνατο, συνεχίζουμε να μένουμε αγκιστρωμένοι σ’ αυτό που πια δεν μας χρειάζεται, σ’ αυτό που δεν υπάρχει πια, τρέμοντας τις φανταστικές συνέπειες αν αποδεσμευτούμε.

Κλείνοντας την ιστορία του Jorge Bucay, τη συσχετίζω με το Πλάσμα μου, καθώς θεωρώ ότι το λαγούμι του είναι για αυτόν, ότι είναι το σκοινί για τον ορειβάτη… Κάποτε μπορεί να του είχε σώσει πολλαπλά τη ζωή από του εχθρούς –δηλαδή από το θάνατο- πλέον όμως πρέπει να αποδεσμευτεί από αυτό, αφού δεν του προσφέρει ασφάλεια, και μένει εκεί μόνο από τη συνήθειά του και από το φόβο του για τις φανταστικές συνέπειες της αποδέσμευσης…

Το επόμενο εμπόδιο που του τοποθετώ, είναι ένα κείμενο της Virginia Satir, μιας Αμερικανίδας ψυχοθεραπεύτριας, το οποίο προτρέπει το Πλάσμα να σταματήσει να αρνείται την ύπαρξη των συναισθημάτων του, αφού όπως χαρακτηριστικά λέει, χωρίς αυτά θα ήμασταν ρομπότ. Σημασία για το Πλάσμα έχει να καταλάβει ότι τα συναισθήματα είναι αυτά που δίνουν το νόημα στη ζωή μας και η αξία τους φαίνεται όταν τα μοιράζεσαι με κάποιον  ή κάποιους άλλους.

Το Πλάσμα θα σκεφτεί όλα αυτά που του συνέβησαν και θα δούμε στη συνέχεια τις σκέψεις του και τα συμπεράσματά του..