Kafka_the burrow, 141103, papakonstantinou

Έχοντας βγάλει το Πλάσμα από το λαγούμι του και δίνοντάς του τα αρχικά ερεθίσματα, τώρα θεωρώ ότι δεν μπορώ να τον αφήσω άμεσα εκτεθειμένο στην κοινωνική επαφή, αφού αυτό είναι πιθανό να έχει αρνητικό αντίκτυπο στην ψυχολογική του κατάσταση. Ένα ον το οποίο για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν κοινωνικοποιείται, δεν είναι επιθυμητό να έρθει απότομα σε επαφή και τριβή  με άλλα όντα, αφού το πιο πιθανό είναι να τρομάξει και να κλειστεί ακόμη περισσότερο στον εαυτό του και στο «λαγούμι» του.

Αρχικά, προκειμένου η επαφή του με τον κόσμο να γίνει πιο ομαλή, του δίνω τη δυνατότητα να «ξεχωρίσει» τα αντιληπτικά του μέσα και να τα χρησιμοποιήσει όπως αυτόν τον εξυπηρετούν. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, σε κάποιες στιγμές απλά να ακούει τις συζητήσεις των όντων ή μόνο να τους βλέπει, χωρίς τη δυνατότητα ακοής, ώστε να δίνει έμφαση κάθε φορά σε αυτά που θέλει και να προσαρμόζεται με πολύ ομαλό τρόπο στις νέες του συνθήκες.

 Επιπλέον, του δίνω την ευκαιρία να ανακαλύψει τα υπόλοιπα όντα αλλά και τον κόσμο στον οποίο ζουν, δίνοντάς του το προνόμιο της αορατότητας. Αυτό μπορεί να το επιτυγχάνει κάθε φορά με το φαινόμενο της προσαρμοστικότητας, όπως ο κινέζος καλλιτέχνης Liu Bolin ο οποίος αφομοιώνεται με το εκάστωτε περιβάλλον βάφοντας τον εαυτό του. http://www.kleinsungallery.com/artist/liu_bolin/works/

Με το εφόδιο της αορατότητας, το Πλάσμα θα έχει το προνόμιο να βλέπει και να παρατηρεί τα όντα, τις σχέσεις που αναπτύσσουν μεταξύ τους, καθώς και τη σχέση τους με τα άψυχα πράγματα, με τα δικά τους «λαγούμια», χωρίς όμως να γίνεται αντιληπτός, κάτι που σίγουρα το επιθυμεί.

Με αυτόν τον τρόπο, μου γεννήθηκαν σκέψεις για ορισμένα «φίλτρα» που χρησιμοποιούμε στην αρχιτεκτονική με την ευρύτερη έννοιά της, τα οποία μας χρησιμεύουν να φιλτράρουμε αυτά τα οποία βλέπουμε, και το οποίο το επιδιώκουμε με σκοπούς ιδεολογικούς, ηθικούς, θρησκευτικούς ή και απλά λειτουργικούς. Ένα τέτοιο παράδειγμα φίλτρου είναι τα ημιδιάτρητα  αραβουργήματα στα αντίστοιχα παράθυρα, από τα οποία μπαίνει το απαραίτητο φως, και ο χρήστης έχει την επιθυμητή εποπτεία χωρίς να τον βλέπουν. Κάτι παρόμοιο συναντάμε και στα παραδοσιακά κτίρια με ξυλόπηκτες κατασκευές στον όροφο, όπου δίνουν τη δυνατότητα ύπαρξης του σαχνισιού, της προεξοχής τμήματος του ορόφου, το οποίο -πέρα από τις άλλες χρήσεις του- εξυπηρετεί  τον έλεγχο της εισόδου του κτιρίου, αποτελώντας με αυτόν τον τρόπο ένα ακόμη φίλτρο.

Κάπου εδώ μου έρχεται σαν αναφορά το τηλεσκόπιο, κάτι το οποίο ανέκαθεν το χρησιμοποίησε ο άνθρωπος σαν φίλτρο, αφού συλλέγει πληροφορίες χωρίς να γίνεται εύκολα αντιληπτός. Τέλος, ο άνθρωπος έχει πάντα την ανάγκη της εξομολόγησης, και αισθάνεται πιο άνετα να μιλάει χωρίς να τον βλέπουνε, για αυτό και στην εξομολόγηση των καθολικών χριστιανών χρησιμοποιείται και πάλι ημιδιάτρητο φίλτρο.

Όλα αυτά τα φίλτρα και οι δυνατότητες που δίνω στο Πλάσμα μου ώστε να εξερευνήσει ανενόχλητος τον κόσμος στον οποίο θα ενταχθεί, θα με βοηθήσουν στο να ξετυλίξω το «αίνιγμα» σχετικά με το πώς θα είναι το καινούριο του «κτίσμα». Υπάρχουν πολλές συγκεχυμένες σκέψεις, οι οποίες όμως καταλήγουν όλες σε ένα συμπέρασμα: όπως και να είναι το καινούριο «κτίσμα» πρέπει να περιλαμβάνει και έναν κλειστό-ερημητικό  χώρο στον οποίο θα καταφεύγει το Πλάσμα τις στιγμές που θα νιώθει περισσότερο την ανάγκη να θυμηθεί κάποια από τα παλιά του ψυχολογικά χαρακτηριστικά… Η καθημερινή τριβή με τα άλλα όντα θα τον ωθήσουν σε στιγμές αναζήτησης ενός καταφύγιου... Το οποίο θα πρέπει να βρίσκεται απλόχερα μέσα στο ίδιο του το κτίσμα, αφού κάθε ον έχει την φυσιολογική ανάγκη για λίγες στιγμές μοναξιάς.